در تمام سطح خیابان قطره ‏هاى به‌هم‌ پیوسته‌ی باران جریان داشت. آسمان پاییزى از همیشه تیره تر بود. گاه رهگذرى سر در گریبان فروبرده، بدون اینکه به اطراف توجهى داشته باشد به ‏سرعت از خیابان می گذشت. از پشت شیشه ‏هاى بخار گرفته‌ی مغازه‏ ها هیچ ‏چیز دیده نمی شد. سکوت که هم‌نوا با هم همه‏ ى قطره‏ هاى باران ترانه‏ اى دلهره ‏آور می سرود، گاه براثر سروصداى خودرویى که با عبورش آب به اطراف می ‏پاشید، می شکست. درهاى بسته‏ ى مغازه‏ هایى که در طول خیابان صف کشیده بودند، ترس را به دل دختر کوچکى می ‏ریختند که با تردید در کنار خیابان قدم برمی داشت. رقص دانه ‏هاى باران روى آسفالت نامنظم کف خیابان دل یاسمن را می ‏لرزاند. او گریه می ‏کرد، از ترس و ناامیدى؛ ترس از اینکه داشت شب می شد و ناامیدى به این دلیل که هنوز به خانه نرسیده بود. چهره‏ اش از اشک و قطره ‏هاى باران خیس و براثر بادى که به صورتش می زد سرمازده بود. چتری هایش از زیر مقنعه ‏اى که روى موهایش کج شده بود به پیشانی ‏اش چسبیده بود. لباس‏ هاى نوى مدرسه ‏اش هم به شکلى دست‌وپا گیر به تنش می ‏چسبید. پاهایش می ‏لرزید. قدم‏ هاى کوتاهش پیش نمی ‏رفت. علاوه بر آن، او بسیار محتاطانه قدم برمی داشت. جز سرما و تنهایى، سطحِ خیابانِ پوشیده از آب گل ‏آلود از سرعت او کم می کرد.
لحظه‏ اى مقابل یکى از مغازه ‏ها که مثل بقیه نشانى از رفت‏ وآمد در آن دیده نمی شد ایستاد تا کیف نارنجی رنگش را روى شانه‏ هاى کوچکش جابه‏ جا کند، شاید می خواست مطمئن شود به‏ جز او آدم زنده‏ ى دیگرى هم در این خیابان دیده می شود؛ اما زندگى پشت قطره‏ هاى باران محو شده بود. هیچ اثرى از شلوغى روزانه دیده نمی ‏شد.