ثبت خاطرات

به نام خدا

یکی از دیدنی های جذاب دوبی، بازار ابن بطوطه بود. حالا این که یک جغرافی نویس مسلمان قرن هشتم چقدر شناخته شده است در امارات، یک طرف قضیه است و این که یکی بتواند یک سفرنامه ای بنویسد که بعد از قرن ها در یک سرزمینی که ادعای توسعه و فناوری دارد، مکانی را با نام او و با استفاده از مطالب او بسازند یک حرف دیگر. نکات بسیار ظریفی که برای طراحی و ساخت قسمت های مختلف در نظر گرفته شده بود، شایان توجه است. طراحی هایی درباره ی تونس، ایران و اندلس با رعایت جزییاتی چشمگیر و ساخت تالار شیرهای قصر الحمراء در اندلس و حافظیه شیراز و کشتی دزدان دریایی چینی و … معرف هنر و معماری هر کدام از این کشورهاست که ابن بطوطه به آن سفر کرده است. البته اگر اطلاعاتی درباره ی آن سرزمین ها داشته باشیم به طور مثال هندوستان را دیده باشیم یا از اندلس و تالار شیرها اطلاعاتی داشته باشیم، جذابیت آن بسیار بیشتر می شود. این ها همه یک مقدمه بود که بگویم واقعا حتی سفرنامه نویسی یک هنر می خواهد، قبل تر ها( البته فکر نمی کنم این کلمه درست باشد) من خاطرات سفر را ثبت می کردم. گاهی با جزییات و گاهی کلی تر. اما جزء جدا نشدنی سفر، خاطره نویسی بود. دفترهای پرحجم از خاطره ها. نمی دانم کسی با خواندن آن ها می تواند فضاها را تشخیص بدهد یانه اما امروز خاطره نویسی دیگر به آن آسانی نیست. واقعا به آقای ابن بطوطه حسودی ام شد.