کجاست آن عاشقی؟

به نام خدا

همان بهتر که سینما نرویم. دنبال فیلم دیدن نباشیم. داغ دلت تازه می شود. یک ساعت فیلم می بینی هزاران درد گفته و ناگفته در دلت جان می گیرد. دردی که نه جای گفتنش هست نه نای درمانش! از فیلم ویلایی ها می گویم. کارگزدان یا سازندگان فیلم آن برشی از دفاع مقدس را که خواسته بودند، خوب نشان دادند. برای ما که آن روزها را دیده ایم و حس کرده ایم و گاه از آن روزها برای بچه های مان قصه ای گفته ایم، صحنه ها زنده و واقعی و ملموس بودند. برای من که داستان شستن لباس رزمنده ها را می دانستم و برایش داستانی هم نوشته ام، آن لحظه ی کوتاه شستن لباس ها در فیلم پر از حرف بود، حتی آن را برای دخترهایم توضیح دادم. اما بقیه چه ؟ آن قسمت از آدم های این کشور که انگار از یک جای دور آمده اند. وقتی نگاهشان می کنی آن قدر غریبه اند که باورت نمی شود با تو زیر یک آسمان در یک شهر زندگی می کنند. با تو به یک فروشگاه و آرایشگاه می ایند و با تو از یک داروخانه دارو می گیرند. برای آنها این فیلم چه نقشی دارد؟ چرا؟ چرا؟ چرا؟ و هزاران چرای بی پاسخ دیگر! چرا هیچ امری متولی دلسوز ندارد حتی فیلم ساختن! چرا برای کارهایمان انرژی نمی گذاریم، وقت نمی گذاریم، مطالعه نمی کنیم، پول خرج نمی کنیم؟ چرا نگاهمان به بالا نیست؟ نمی دانم. یک فیلم می سازیم که بعضی ها به پایش گریه می کنند نه برای این که فیلم آن ها را به گریه انداخته برای این که یادشان است چه اتفاقی افتاده! آیا نمی شود این فیلم را طوری ساخت که نشان بدهد چه شده و چه بوده و چرا؟

امروز برای جستجوی عکس صحنه هایی از فیلم نت را نگاه کردم. چه دیدم؟ عکس های آن چنانی از هنرپیشه هایی که هرگز حتی یک لحظه نتوانستند نقشی را که بازی می کردند، لمس کنند. خانم طباطبایی که حتی در صحنه های فیلم هم نخواسته بودند نقش شان را بپذیرند. دلم به درد آمد . چه توقعی از مردم دارم وقتی حاملان فرهنگی یک کشور اینان هستند. کاش لحظه ای یا حد اقل در مراسم مربوط به فیلم احترام آن چه ما آن را عاشقی می نامیم نگه می داشتند. اگر فیلم ، خوب ساخته شده بود شاید برای لحظه ای ، برای احترام ، برا ی غرور و عزت این کشور و آن روزها بانیان فرهنگ کشور من با فرهنگ تر عمل می کردند. توقع زیادی است . می دانم!!!